Goededoelengedoe......

Ik heb ooit eerder een stukje geschreven over het opzeggen van een abonnement van het Kadaster....dat bezorgde me aardig wat frustratie en koppijn....Nou, ik heb er nog eentje voor jullie!

Omdat het aantal goede doelen die wij steunen weer aardig uit de pan begint te rijzen wil ik er een paar opzeggen. Ik durf te zeggen dat we redelijk meelevende en invoelende mensen zijn die niet te beroerd zijn om hier en daar wat geld weg te geven waar anderen mee geholpen zijn. Ik probeer mezelf altijd in een dergelijke hulpeloze of moeilijke situatie voor te stellen en dan zou ik ook heeeeel blij zijn met steun van mijn  medemens...Ik laat mij dan ook altijd veeeeeeel te makkelijk omlullen door de doorgewinterde ledenwervers....wat dat betreft ben ik een zacht eitje en heb ik geen ruggegraat of what so ever......

Er zijn echter grenzen ( geen  Erikazondergrenzen...dusss)....Ik heb eens kritisch naar onze bankafschriften gekeken en het aantal goede doelen stond (nadat we ze in onze eigen crisisperiode, 10 jaar geleden, allemaal opgezegd hadden) alweer op 6 ofzo. Tijd om er een aantal te schrappen aangezien wij momenteel zelf ook weer wat meer op de centjes moeten letten. (overweeg dus eerder om zelf een doel op te richten; HELPErikaheeftcarnavalgevierdenhaarknipisleeg…of iets in die trant...haha) Daarnaast geef ik ook altijd nog aan collectes aan de deur of muzikanten op straat, etc....het mag best allemaal ietsjes minder zonder nou meteen gierig of gevoelloos te worden.

Affijn….ikke bellen.....want lid worden kun je met één sms, app of handtekening maar om een donatie stop te zetten moet je bellen met de klantenservice....dit keer geen sms of app of e-mail...neeeee, je kan alleen bellen,,,,tijdens kantooruren....terwijl je zelf ook werkt....(zucht)... minstens een kwartier aan de lijn hangend, naar een veel te hard afschuwelijk schel klinkend muziekje luisterend voordat je überhaupt iemand aan de lijn krijgt... ze waarschuwen meteen al dat TOEVALLIG vandaag de wachttijd wat langer is dan normaal door "onvoorziene" omstandigheden…..UHUHHH!! .....en dan heb ik nog niks gezegd over het keuzemenu wat je voordien al hebt doorlopen en alle info die je al in hebt moeten toetsen die je natuuuuuuuuurlijk niet bij de hand hebt....ik moet eerlijk bekennen dan staat zelfs bij de redelijk kalme geduldige Erika het irritatielevel al aaaaaardig in het rood.....beginnen er al wat haren op mijn tanden te groeien, beginnen mijn oogleden licht te trillen en vormt er zich al voorzichtig wat stoom in mijn oren.....

Maar okeeejjjj, eindelijk is het dan zo ver, ik heb een sprekend mens aan de andere kant van de lijn …. HALLO, goedemiddag Mevrouw, fijn dat ik u aan de lijn heb....Ik wil graag mijn donaties stopzetten......even een stilte.....en dan weet je al wat er gaat komen hè....een heel epistel over dat ze je natuurlijk allereerst willen bedanken voor je steun, en dan komt die maaarrrrr…...Daar probeer ik al in te grijpen want ik weet natuurlijk ook wel dat ze alles, maar dan ook alles in de strijd gaan gooien om me als lid te behouden....en ik ken mezelf:: makkelijk om te lullen, dus ga er meteen tegen in...... Ik snap waar u op "doelt" (haha hoe toepasselijk) beste goededoelenmevrouw, maar ik hang niet voor niks al 20 minuten aan de lijn, als ik ook maar een ietsiepietsie had getwijfeld was ik zo lang van mijn kostbare tijd eeeeecht niet aan de telefoon blijven hangen...wahahahaha (oh sorry, ik lach iets te sarcastiech???)....ik wil ECHT SERIEUS opzeggen...NU...TOTAAL......NEE OOK NIET HALF,,..ECHT...en.....JAAHAAHH...IK HEB ER AL OVER NAGEDACHT, anders

zou ik u niet bellen....NEEEHEEEHHH ik heb geen zin u uit te leggen waarom, daar heeft u niks mee te maken!...ME-VROUW....ik ben toch duidelijk of wat???? ….ze brabbelt.... aarzelt nog wat aan de andere kant maar ik geloof dat ze door heeft dat ik echt op wil zeggen!!  APPLAUSJUHHH!!!!
De anders zo vriendelijke Erika is dan echt ff ver te zoeken....Ik heb jullie doel dik 8 jaar gesteund en nu wil ik dat even niet meer, dat kan toch?....kan ik daar wat respect voor krijgen AUB, ipv dat ingestudeerde bedankzinnetje dienend als aanloop naar een nieuw zieltjeswinnenrelaas....DANK U....ik zie de opzeggingsbevestiging graag tegemoet, mijn gegevens heeft u, allemaal...…
op z'n minst in drievoud......Tot ziens Mevrouw....

zo....even een valiumpje poppen....en dan ga ik nr 2 bellen.....hahahahahaha

Over hoe een Zeeuws meisje verknocht raakte aan het Brabantse Carnaval......

Als klein meisje heb ik ooit één keertje Carnaval gevierd, geloof ik en ik zal je zeggen, ik vond er geen bal aan! In ZLD zijn er maar een paar dorpen die het vieren dus ik kende het eigenlijk ook niet zo goed, ons dorp Kruiningen was protestants....geen Carnaval daar...wel veel gekke  hoedjes ieder zondag, maar dat had een andere oorzaak....haha

Eenmaal in Brabant kwam ik er niet meer onderuit natuurlijk. Het is dus eigenlijk allemaal pas begonnen toen mijn kinderen hier in Veghel op de basisschool zaten. Voorzichtig een keertje meelopen met de kinderoptocht (oh best wel leuk eigenlijk)...… het jaar er op meehelpen als knutsel-ouder (keileuk, gekke dingen bedenken).....het jaar daarna in de carnavalscommissie van de school (compleet om)

En vanaf toen is het eigenlijk "mis" gegaan met dit "stugge" Zeeuwse meisje....hahahaha

Het bedenken van de kostuums, het meelopen in de optocht, het feestje er na...Heeeeerlijk!! .Dat *feestje er na* werd overigens in de loop der jaren aardig uitgebreid (naarmate de kinderen ouder werden) en nu staat de teller tegenwoordig op 4 dagen feest...(oepsie) Van vrijdagavond tot maandagmiddag ben ik wel ergens te "spotten" in het carnavalsgedruis. en een paar weken er voor ben ik al creatief druk in mijn hoofd: Bedenken wat ik dit jaar weer eens in elkaar zal knutselen en frutselen. Vooral grof naai- plak-en nietwerk en leuke accessoires opsnorren. Enorme voorpret dus! Ik weet dat ik er af en toe een beeeeetje in doordraaf, qua details en zo, maar ach.... je kunt maar ergens je creativiteit in kwijt en ik heb er enorme lol in. Krijg vaak complimentjes over mijn outfit en dat is dan wel weer de beloning voor mijn "jaokeikdraafwelietspietsiedoorindetailobsessie" en ik geef eerlijk toe, daar vis ik ook een beetje naar, natuurlijk,  op deze manier.....je moet wát wanneer je ouder wordt en onderkinnen krijgt, toch?......hahaha (bloos)

Ik vind het een HEERLIJK feest. Waarom? Omdat iedereen zo heerlijk blij is en vrolijk en samen feest viert met iedereen, of je ze nou kent of niet, of je nou nog piepjong bent of oud....de saamhorigheid, allemaal even gek. Die sfeer vind ik fantastisch. In de wijk iemand in het park zijn hond uit zien laten met een clownspak aan....in de supermarkt mensen boodschappen zien doen met allerlei toeters en bellen en in alle mogelijke kleuren....terug naar huis fietsen van de kroeg en dan spontaan de teletubbies tegenkomen.... (oke, ik was wat aangeschoten maar ze waren er echt hoor..haha) .DAT!!….GE-WEL-DIG!! Misschien kun je er helemaal niks bij voorstellen, snap ik ook, maar ik kan daar enorm van genieten!

Ik vind het een verademing om even heerlijk zorgeloos saamhorig te feesten. Het leven op deze wereld  is met periodes al triest en moeilijk genoeg...(niet depri bedoeld maar soms gewoon de realiteit)
En ja, er is veel bier en ja, je danst met vreemde mensen,  en ja, er zullen zeker ook dingen gebeuren die misschien niet door de beugel kunnen en je hoort ook zeker van agressie, dat zal ik niet ontkennen, maar dat heb ik in al de jaren dat ik nu carnaval vier in mijn directe omgeving nog noooooit meegemaakt. Alleen maar FUN!!

Maar het is weer voorbij.... back to normal, dag mijn trouwe lange plakwimpers, ik ga jullie missen, tot volgend jaar

.

Lekkere kontjes in de Verspillingsfabriek....

Ik post regelmatig dingen op FB over de "verspillingsfabriek" of "360", mijn dagelijkse werkplek.......Maar ik kan me voorstellen dat jullie denken: wat doet ze daar nou eigenlijk? en wat is dat nou precies, die verspillingsfabriek?...hersenspinsel, invulgedrag van mijn kant.... misschien denken jullie dat wel helemaal niet...hahahaha....maarruh...Anyway......ik vond het weer eens hoog tijd voor een stukje op mijn blog, dus als je zin hebt in een verhaaltje van mij dan moet je dit zeker even lezen!!

De verspillingsfabriek bestaat inmiddels 2 jaar.....360 is de verzamelnaam van het geheel want er zit meer onder het dak dan alleen de fabriek. 360 staat voor alles wat met circulaire economie te maken heeft, de fabriek dus, maar ook andere initiatieven die daarmee te maken hebben. We werken samen met o.a. WSD, Rabobank, Universiteit Wageningen, BOM, MVO, Imagro....zij hebben allen een ruimte in 360 waar ze kantoor kunnen houden, gasten kunnen ontvangen of samen kunnen brainstormen over verspilling. Er is bewust gekozen om een deel van een enorm leegstaand pand om te toveren tot 360...natuurlijk met het oog op hergebruik...want waarom iets nieuws bouwen terwijl dit al vele jaren leeg staat.....

In de fabriek zelf werken we met  "verspilde talenten".....mensen met een achterstand tot de arbeidsmarkt. Een super leuk en hardwerkend team dat onder begeleiding iedere dag weer bergen werk verzet.
Dagelijks maken/verpakken ze honderden liters soep van "verspilde groenten". Groenten die normaliter afgekeurd/vernietigd zouden worden omdat ze niet voldoen aan de "eisen"....te groot, te klein, te krom, te recht, beetje verkleurd, etc....kortom, blijkbaar niet mooi en perfect genoeg voor ons consumenten, want er is qua smaak en voedselveiligheid totaal niks mis mee......Belachelijk toch???.... want je kan er heerlijke soepen en sauzen van maken.....dat blijkt maar weer hier in 360!!
Er is er maar eentje die het hele idee erachter het beste en vol passie uit kan leggen en dat is Bob Hutten zelf.....initiatiefnemer en oprichter van dit prachtige project, dus  absoluut ff dit filmpje kijken:

Nou heb je natuurlijk mijn titel gelezen en misschien ben je daarom JUIST ook wel dit stukje gaan lezen (daar gokte ik ff op..hahaha).....what about die kontjes????.....nou..... kijk dit filmpje dan maar eens.....wordt alles duidelijk!!....

Ik ben natuurlijk RETEtrots ....om maar ff in de "kontjessfeer" te blijven..;) dat ik onderdeel mag zijn van dit geheel.....Maar wat is mijn rol daar dan?? Nou...alles behalve op mijn kont zitten...
Ik ben locatieverantwoordelijke van het bedrijfsrestaurant dat ook onder het dak van 360 zit. Een super gezellige ruimte, ingericht met hergebruikte meubelen en materialen van o.a. marktplaats, de kringloop of meegebracht door collega's. Overigens is heel de bovenverdieping ingericht met gerecyclede spullen....kuipstoeltjes en oude vliegtuigstoelen van Schiphol,(ik doe natuurlijk dagelijks het "stewardesveiligheidsritueel" dat snap je wel)  een heuse complete skicabine (ik denk van Heidi en Peter geweest, jodelahietie)...:n oud schoolbord (wie herinnert zich niet het gekras en gepiep van een schoolkrijtje)....oude lege olievaten (van 'n gepensioneerde sjeik?) .....etc...

... Iedere dag komen ongeveer 100-120 collega's en gasten hier lunchen. Nou weten jullie inmiddels wel via mijn diverse posts op FB dat ik niet zo'n geweldige keukenprinses ben (understatement), dus gelukkig voor alle eters hoef ik het niet zelf klaar te maken, daar heb ik hele lieve collega's voor die dat veeeeeel beter kunnen.....ik snap dat je nu terecht denkt: pjieuwwwww, gelukkig....haha....no worries, ik weet waar mijn kwaliteiten/talenten liggen; ik zet het gewoon leuk neer in leuke retro bakjes en schaaltjes.....lach vriendelijk.....en vul het aan....enzo.  En natuuuuuuuuurlijk serveren we hier iedere dag ook de overheerlijke "Barstensvol" soep uit de verspillingsfabriek...die zo vanuit de zak de  tweedehands pan ingaat....... Omdat het in die 2 jaar toch wel een stuk drukker is geworden heb ik er inmiddels een leuke, lieve collega bij. Carin....heel blij met haar hulp 4 ochtenden in de week....er komt namelijk stiekum wel ietsiepietsie meer bij kijken dan alleen maar de lunch een beetje creatief klaarzetten.....;)

Naast alle werkzaamheden in het bedrijfsrestaurant doe ik sinds kort hier en daar ook een rondleiding. SUPER SUPER tof.....vind ik heeeeel leuk om te doen en krijg er enorm veel energie van. Ik merk dat ik er onwijs trots op ben dat ik onderdeel van dit alles mag zijn, hoe klein mijn rol dan ook is, ik vind het fijn om er over te mogen vertellen en mensen zijn altijd erg, en terecht, onder de indruk..... ik verbaas me er zelf iedere keer weer over hoeveel ik eigenlijk al weet......(klopt zichzelf ff op de borst) en maak altijd het standaard flauwe grapje (dat heb je nou eenmaal hè, haha) dat ik ook inmiddels wel enigzins "retro" ben en tevens "vrijwillig gerecycled" vanuit het restaurant van het hoofdkantoor naar hier .... En het grapje werkt nog ook..... altijd....

Ik kan zonder twijfel zeggen dat ik hier echt mijn draai en plekje heb gevonden tussen al die leuke collega's en al die lekkere kopjes en kontjes!!....;)

In maart hebben we 2 hele drukke open dagen gehad...gemist? ....dat meen je niet?!...foei!!...echt de moeite waard!! Volgende keer echt even komen kijken!!, ik hou jullie op de hoogte wanneer er weer open dagen zijn!

De ramp

Afgelopen 1 februari was het 65 jaar geleden.....de watersnoodramp. Een gebeurtenis die diepe pijnlijke sporen heeft achtergelaten bij veel mensen...en één van die mensen was mijn vader. Het was een rode draad in ons gezinsleven...ook mijn moeder heeft de ramp meegemaakt...het kwam altijd weer terug in verhalen, herdenkingen, en ook in niet getoonde  maar voor ons toch voelbare angst tijdens stormachtig weer....

In 2002 heeft mijn vader meegewerkt aan een documentaire "De Ramp", geregiseerd door Koert Davidse. Persoonlijke verhalen van diverse overlevenden/nabestaanden...ieder met hun eigen tragedie, verlies en pijn. Getoond tijdens het filmfestival in Utrecht en Vlissingen. En jeemig!!...Dat was wel een dingetje....Mijn vader zo groot op een bioscoopscherm, zijn verhaal vertellend, wat we (mijn 2 zussen en ik) al zo vaak gehoord hadden, maar wat gek genoeg nu pas echt voor de volle 100% binnenkwam. Indrukwekkend, heftig, pijnlijk....dikke tranen bij ons alle 3.

Mijn vader is in de rampnacht zijn vader en zijn broer verloren. Ze zijn onderweg in de auto overvallen door het water en beiden verdronken.. Er was een groot gat geslagen in de dijk bij Kruiningen....ze zijn een jaar later pas gevonden.....
In eerste instantie waren ze met z'n drieën op pad om lijndienstbussen in veiligheid te brengen maar ze  moesten opsplitsten...en in een paar seconden besliste het lot dat zij verdronken en mijn pa niet.... Dat heeft hem heel zijn leven achtervolgd....
Datzelfde lot besliste echter ook dat mijn zussen en ik nu op deze wereld zijn .....en onze kinderen....

1 februari werd deze documentaire weer opnieuw uitgezonden op Omroep Zeeland. Ik heb samen met Maud zitten kijken. (onze) Koert heeft hem al gezien.....Het is een stukje geschiedenis wat ik ook op mijn kinderen wil overbrengen, ter nagedachtenis aan mijn opa en oom, maar ook aan het  levenslange verdriet van mijn vader en met hem vele anderen....uit respect.....

Zijn stem, zijn lieve gezicht op TV...het was zó mooi en zó fijn om hem weer te zien en te horen...zó dichtbij...zó Pa! Maar ook emotioneel natuurlijk.....wat missen we hem toch!! En ik denk dat ik nu pas écht kan "invoelen" wat een verdriet mijn vader heeft gehad al die jaren....want ik weet nu hoe het voelt om dierbaren  te moeten missen....
wel heeeeel fijn om dit beeldmateriaal nog te hebben van hem....want zo authentiek als hij daar gefilmd is, zo herinneren we hem ook...zo was ie!! Prachtig vastgelegd! 

Mijn vader, daarintegen, had alleen nog maar de foto's van zijn vader en broer ...en die hebben op zijn nachtkastje gestaan....altijd.......tot aan zijn dood

Laatst had ik het er met mijn zussen nog over, dat *de zee* altijd wel op één of andere manier terugkomt in ons leven... en iets met ons doet, ook al wonen we niet meer in Zeeland. Het gekke is dat die zee, hoe gevaarlijk ook, ons wel altijd blijft aantrekken., op allerlei persoonlijke manieren, in eten, in muziek, in stoffen, in plaatjes, etc....ik ben graag aan zee, maar niet óp zee....ik hou van de zee maar ben er ook bang van....heel dubbel..... een stukje "emotionele" erfenis uit onze familiegeschiedenis...

De prachtige tekst op het beeld van Jan Wolkers wat in Kruiningen staat snijd dan ook echt letterlijk door mijn ziel...nu pas...ook al heb ik het als kind en jong volwassene al wel 100x gezien en gelezen.. .maar toentertijd begreep ik het blijkbaar gewoon niet goed genoeg.

hoort gij de zee

achter mijn hart?

dan zal ik heen zijn

en gij zult met de zee

alleen zijn

de golven zullen

breken in uw hart

a. roland holst

Voor velen, vooral "niet-Zeeuwen" is het misschien een beetje *ver van mijn bed show*...het is al zo lang geleden...dat snap ik ook wel....maar mijn gevoel zei dat ik dit ff op moest schrijven en delen.....

Zijn is fijn...

...Ik heb het nooit onder stoelen of banken gestoken en een ieder de me goed en persoonlijk kent weet dat ik in het verleden "zijnstherapie" heb gedaan. 3 jaar lang op zoek naar mezelf..... "waarom doe ik zo in bepaalde situaties?" en "waarom ben ik hier bang voor?"...of "waarom geef ik mezelf zo op mijn kop?"  "waarom wil ik zo spastisch dat iedereen me leuk en lief vind?"...( heeuul vermoeiend)
Na de geboorte van Koert en
Maud belandde ik in een aardig dipje....vond zo'n beetje alles maar dan ook alles "slecht" aan mezelf...niet echt oké ...,ennuh...werd er dus ook niet  leuker van....pfhaha
Vond dat ik daar iets mee moest doen en kwam na wat  onvruchtbare omzwervingen/uitprobeersels in het "psychologische circuit", terecht bij  "bewustzijnstraining". ja!! eindelijk!...Dit was iets waar ik wat mee kon en wat wel bij me paste!!... Heb hier "geleerd" te kijken naar mijn angsten, mijn onzekerheden, naar mijn "echte" gevoel.... En bovenal ook geleerd te kijken naar de authentieke "Erika" met al haar sterke kanten ..maarrrr ook met al haar suffe gebreken.... En die combi is dus nou juuuuist het recept van mijn FANTAAAAASTISCHE persoonlijkheid.....;) ;) ;) ;) ( uche uche)  Ik zal niet in detaill treden want daar zitten jullie vast niet op te wachten, het is inmiddels alweer 14 jaar geleden ofzo, maar dat ik daar tot op de dag van vandaag nog steeds profijt van heb is een heel groot en zeker feit!! Ik ben nog steeds dezelfde Erika maar het heeft me zekerder, sterker en ja, je raad het al, haha; veel zelfbewuster gemaakt! Kan hierdoor redelijk goed naar mezelf "kijken" ( euhh.. nog niet altijd per defenitie hoor, maar wel stukken beter) en heb daardoor een flinke dosis  "acceptatie" en tevens zelfspot ontwikkeld.
Een groot voordeel daarvan is dat ik op een dag zo donker, grijs, nat, druilerig en but als deze waar van alles mis gaat, (waaronder en bak kleverige vettige nasi over de hele keukenvloer die je met geen mogelijkheid opgeveegd krijgt omdat ie blijft plakken en je
dus gewoon een dik half uur bezig bent met het opruimen van die f*cking kleine rijstkorreltjes)  gewoon ook heeeeeerlijk sjagerijnig kan "zijn" zonder daar me echt schuldig over te voelen, of mezelf op de kop te geven. ( wat ik dus voorheen wel deed...Mocht het niet zijn van mezelf  omdat ik dacht dat anderen daar dan zoveel last van zouden hebben) So what!! Ja, sorry guys...ik ben grumpy en sjaggie en ik wentel me er gewoon ff lekker in om...en om...en om...Vind me maar ff niet leuk...duh...  lach vervolgens een beetje om mezelf ...die Kaatje!! En gooi een beetje sarcastisch bedoelde "opbeurende" quote op FB....Morgen...( of overmorgen, haha) is het weer wel voorbij. Let it be...let it be....niks lekkerder dan ff ongegeneerd sjagerijnig, humeurig en knorrig te zijn....KNORRR...MEHHH...GRMPFFFFF!!!

Oooooobrigadoooooooohhh.....

Zo ben je nog aan het werk....en zo zit je ineens in Lissabon......HUH?....WAAAAAT??....jah serieus!!

...affijn...Norman zou komen lunchen bij mij op het werk...dat hadden we afgesproken...gewoon ff gezellig en meteen kijken naar het nieuwe gedeelte van "mijn" restaurantje, want dat had hij nog niet gezien....
12.45 uur: een collegaatje komt mij halen want er zou "iemand van omroep Brabant zijn voor mij". HAHAHA jaaa duhhhh natuuuurlijk!!...ik zei meteen; "zal Norman wel zijn, tenslotte ken ik hem al 22 jaar...en zijn humor dus ook, maar okeejj ik loop wel even mee"....
En jawel hoor....zoals ALTIJD (uche uche) heb ik weer eens gelijk. Daar zit ie...doodleuk te wachten in de luxe retro vliegtuigstoelen die bij ons in de hal staan....met koffer....onze meest ouderwetse inmiddels retro koffer, je weet wel. nog zo'n echte kunststof koffer-koffer.....
Het eerste wat ik zeg is "zie je wel...hahaha...ik wist het!!...dat jij het zou zijn!! mij neem je echt niet meer in de maling!".....😂😂
Het eerste wat ik dénk is *waaromheefthijingodsnaamdieoudekoffermeegenomen?diestondergensverachterinopzolderheefthijdezoldersomsopgeruimd?envindthijhetleukomhemwegtegevenomhierbijdezeretrovliegtuigstoelenneertezetten?ofzoietsindiegeest?watlolligdaarhebiknognietaangedachtmaardasbestwelleukeigenlijk!*

"hey liefje...hoe laat vertrekt het vliegtuig?....zegt hij....en ikke: ? hahh-hahhh, heeuuul origineel, maar niet heus....je bent echt niet de eerste die deze grap maakt...maarruh, als je op het knopje op de armleuning drukt stijg je op, denk ik (ik dacht ook ff grappig te zijn) "kom...dan gaan we lunchen"
Hij: "nee, serieus..hoe laat gaat het vliegtuig?"
Ik begin een beetje schaapachtig te lachen...hoezo?...wat bedoel je?....
Hij: "nou. wat ik zeg!!"...kijk maar eens in de koffer....

Ik denk dat vanaf dat moment mijn handen zijn gaan trillen en dat is niet meer gestopt totdat we in het vliegtuig zaten....pfffffhhhh!!

Want in de koffer een boekje van Lissabon en 2 tickets.....ja..jeeeetje.....toen viel het kwartje!!
DAT MEEN JE NIET!!....ja?...neehhh?....dus wel!!....HUH?....MAAR?....WAT?....HOE?...HÈ?

We gaan NU naar Lissabon...tot zondagavond...en je hebt nog een uurtje om je koffer te pakken, aldus Norman....want mijn spullen pakken dát durfde hij niet...hahahaha....en dat snap ik wel.....bietje kieskeurig qua garderobe, ikke....👸

Vervolgens komen mijn collega's die ook in het "complot" zaten er bij staan en vertellen me dat ik à la minuut alles moeten laten vallen en dat zij het overnemen......

Vanaf dat moment veranderde het kleine beetje hersenen wat ik heb in een enooooorme hoop zaagsel......(Norman vertelde later dat hij het wel heel schattig en komisch vond, omdat hij in aaaaaal die jaren mij nog nooit mijn hoofd heeft zien verliezen...maar dat deed ik.....compleet!!.....kon niet meer denken.....wilde WEL denken...VEEL denken...maar dat ging NIET.....raaaare gewaarwording. Ik ging dus letterlijk echt als een kip zonder kop onzinnige dingen doen....tok tok tóóók!!

LOSLATEN Kaatje.....loslaten.....dat moest ik doen....en ik deed het!!

met knikkende knieën en trillende handjes en nog steeds zonder hoofd nog nooit zo snel mijn koffertje ingepakt en HUP naar vliegveld Eindhoven.

Wat een fantastische verrassing....zoooo leuk dit!! Want hij had dit dus stiekem geregeld ter gelegenheid van ons 20 jarig huwelijk en Lissabon was de bestemming van onze huwelijksreis toentertijd.....back in time dus....OP naar Lovely Lissabon!!

het begon met een helse taxirit (Deja vu) door de stad om vervolgens flink genaaid te worden met de ritprijs, (weer een oh-ja-momentje) haha.....maar....Heeeeerlijke stad.....superleuk trendy hotelletje.....veeeeeeuuul gelopen....herinneringen opgehaald.,,,..restaurantje van 20 jaar geleden opgezocht, (en warempel, het was er nog...intact, zelfde kleuren, zelfde heerlijke vis).....schattige klunzige ober.....veel wijn.....onverwachte feesten....verzeild op pleintje met salsa muziek en tussen de Portugezen...mojito's,,,,..heerlijke "Pastéis de Nata".....overspoeld door tuktuk's......Bairro Alto, Alfama,  Baixa.....shoppen...
.terugfluitende kanariepietjes in kooitjes buiten aan de muur....mooie kleuren.......veel en lekker gegeten en vooral ook veul  knoflook....hahaha

Obrigado Norman.....Obrigado collega's en kids......Obrigado Hotel Pestana CR7....Obrigado Lisboa....

Foi Fantástico!! (vertaald met Google dus waarschijnlijk klopt er geen zak van...haha)

Lieve ma,....

Lieve ma....29 september 2015
9 maanden na het overlijden van pa kwam er een einde aan je lijdensweg die Alzheimer heette. Tergend langzaam verloor je in de loop van pakweg 10 jaar de grip op alles.....daar waar de woorden meestal makkelijk uit mijn typende vingers stromen op deze blog, moet ik nu elke zin overdenken...vind het moeilijk om er een respectvol en waardig stukje van te maken....aan de ene kant wil ik alles vertellen over je ziekte, zodat mensen begrijpen en inzien hoe afschuwelijk het moet zijn om eigenlijk gewoon langzaam te "verdwijnen", .De steeds grotere gaten in je geheugen....de steeds legere ogen....de verwarring...de achterdocht....de angst...de paniek..... maar aan de andere kant wil ik dat ook niet....uit respect en ter bescherming van je waardigheid. Dat is ook reden waarom het bijna twee jaar heeft geduurd voordat ik dit stukje kon schrijven....wilde het altijd wel maar kon het nog niet zo goed...wist niet zo goed hoe....Ik ga dan ook verder niet in details treden, uiteindelijk is er genoeg literatuur over Alzheimer beschikbaar en zal een ieder die er, op wat voor manier dan ook, mee te maken heeft, het op zijn eigen manier beleven en verwerken......

Net als voor pa had ik voor jou ook een gedicht geschreven.....mijn manier om mijn gevoelens op papier te zetten en het vertelt "ons" verhaal wel voldoende...voorgedragen tijdens je afscheidsdienst....als een soort Dejà Vu .... want nog maar een paar maanden daarvoor stond ik daar ook, met een afscheidsgedicht voor Pa.....bizar...onwerkelijk.....



Lieve Ma,

Ik kijk je aan, maar je ziet me niet, denk ik.... je ogen zijn zo leeg
Ik pak je hand, wrijf door je haar..dat brengt wél wat herkenning en iets vertrouwds teweeg
Je strijkt de krullen uit mijn gezicht en mompelt een woord
Ik zeg: jazeker lief maatje, maar weet eigenlijk niet goed wat ik heb gehoord

Wat had je het taai de laatste jaren
Alleen maar herinneringen verliezen ipv vergaren
En stel je eens voor...; Niet meer te kunnen vertrouwen op je eigen geest
Oh, lieve ma..., hoe vreselijk moeilijk en verwarrend moet dat voor je zijn geweest.

Stukje bij beetje afscheid nemen. Dat doen we eigenlijk al een lange tijd
..Maar waren toch ook weer niet op dit allerlaatste en o zo pijnlijke moment voorbereid
Tis allemaal zo dubbel, want ik wil je echt niet missen...maar, lieve ma weet
Dat ik je ook zo heel erg de verlossing gun ....van die afschuwelijke kwelling die Alzheimer heet

je bent mijn moeder...mijn mama, mijn ma
En het betekent dat ik nu zonder jullie beiden in het leven sta
al ben ik dan volwassen en sta ik op eigen benen
Het voelt toch net alsof er een klein stukje grond onder mijn voeten
is verdwenen

Ik zat niet echt meer in de planning toendertijd
En ja ..ook dit derde kind was weer een meid
.maar....Meer dan gewenst. Zo heb ik me altijd gevoeld heel mijn leven
Omringd door alle zorg en liefde die je mij als moeder hebt gegeven

Vaak stond je er alleen voor door pa's reizen in het seizoen
nu zelf een moeder ..denk ik:.. Pfff...ik geef het je maar te doen
Ik mocht dan vaak naast jou slapen in het grote bed
Hield ik het lege plekje van pa bezet.

Samen naar het zwembad of met de trein, naar Pa in Parijs
Je moederlijke instinct...je maakte jou echt niks wijs
Truien breien ...sokken stoppen...op vrijdag met je krulspelden in je haar naar bed
Voor het slapengaan alvast de  tafel voor 's ochtends "aangezet"

Deze fijne herinneringen schieten nu door mijn gedachten
Ze kunnen dit grote verdriet een heel Klein beetje verzachten
Maar wat deze laatste heftige periode ook met me heeft gedaan
Is , Lieve ma..dat ik nog nooit in het leven zo dicht bij je heb gestaan

Je hield niet van veel poespas ..van haasten of van overdreven gedoe
En dat hield je vast....tot aan het allerlaatste toe...
Dag lieve ma...ga maar ga
Dag lieve ma..dikke kussen en de groetjes aan pa.

Ik lig nog regelmatig wakker 's avonds in mijn bed en dan komt weer alles naar boven...van vroeger, je laatste uren....en als ik nu naar foto's kijk dan realiseer ik me, beschaamd omdat ik het nu pas zie,  wat een prachtig mooie sterke vrouw je was.....weet je...voor mij was je altijd "gewoon" mijn moeder...die er "gewoon" altijd was en "gewoon" voor me zorgde...

Ik mis jullie Pa en Ma!!

We hadden een goede liefdevolle band maar ik was geen dochter die iedere dag aan de telefoon hing ofzo...ik had mijn eigen "volwassen" leven, los van jullie..... ik had me echter nooooooit voor kunnen stellen wat het verliezen van een vader en moeder met je doet. Dat heb ik enorm onderschat!!. De allerscherpste randjes zijn er van af en er is acceptatie, want het is wat het is.....maar het feit dat ik jullie niet meer kan horen, zien, ruiken...dat jullie de dagelijkse dingen niet meer meemaken, dat vind ik nog steeds heel ...raar.....en soms pijnlijk....(anders kan ik het niet omschrijven)

Het positieve wat ik uit al dit verdriet haal is dat ik er toch nog weer van geleerd heb. Geleerd om anders naar je te kijken lieve Ma....en wat jou betreft Pa, soms heb ik het gevoel dat ik door jou ogen kijk;.... naar de natuur bijvoorbeeld...ik zie en bewonder dingen die ik voorheen nooit zag!

.

Kort na jullie overlijden zat ik op een terrasje, samen met Norman....einde van de middag en om één of andere reden viel mijn oog op een boom in de verte.....in die boom zaten twee duiven naast elkaar in het ondergaand zonlicht...een prachtig plaatje!!....nou ben ik niet zo'n zweverig typje maar  meteen kwam het woord ....SAMEN....in me op....Wat het dan ook is of mag zijn (een teken, iets wat je wil zien, toeval) dat maakt me niet zoveel uit, dat mag een ieder voor zichzelf invullen, maar voor mij was het een prachtig ontroerend moment.....

Deze momenten zullen altijd blijven vermoed ik.....op de meest onverwachte momenten komt de emotie vol naar boven..en dan jank ik ff lekker een potje.....het kan van alles zijn...vaak iets heel kleins...

eentje er van is dit nummer van Marco Borsato ..HOEVEEL IK VAN JE HOU....die tekst....zo waar....zo passend.....zo uit mijn hart....

deze is voor jullie Lieve pa en Ma!!

(Klik op de link en luister het nummer op You tube.....)

https://youtu.be/nX1TjmhAZE0