zondag 4 februari 2018

De ramp

Afgelopen 1 februari was het 65 jaar geleden.....de watersnoodramp. Een gebeurtenis die diepe pijnlijke sporen heeft achtergelaten bij veel mensen...en één van die mensen was mijn vader. Het was een rode draad in ons gezinsleven...ook mijn moeder heeft de ramp meegemaakt...het kwam altijd weer terug in verhalen, herdenkingen, en ook in niet getoonde  maar voor ons toch voelbare angst tijdens stormachtig weer....

In 2002 heeft mijn vader meegewerkt aan een documentaire "De Ramp", geregiseerd door Koert Davidse. Persoonlijke verhalen van diverse overlevenden/nabestaanden...ieder met hun eigen tragedie, verlies en pijn. Getoond tijdens het filmfestival in Utrecht en Vlissingen. En jeemig!!...Dat was wel een dingetje....Mijn vader zo groot op een bioscoopscherm, zijn verhaal vertellend, wat we (mijn 2 zussen en ik) al zo vaak gehoord hadden, maar wat gek genoeg nu pas echt voor de volle 100% binnenkwam. Indrukwekkend, heftig, pijnlijk....dikke tranen bij ons alle 3.

Mijn vader is in de rampnacht zijn vader en zijn broer verloren. Ze zijn onderweg in de auto overvallen door het water en beiden verdronken.. Er was een groot gat geslagen in de dijk bij Kruiningen....ze zijn een jaar later pas gevonden.....
In eerste instantie waren ze met z'n drieën op pad om lijndienstbussen in veiligheid te brengen maar ze  moesten opsplitsten...en in een paar seconden besliste het lot dat zij verdronken en mijn pa niet.... Dat heeft hem heel zijn leven achtervolgd....
Datzelfde lot besliste echter ook dat mijn zussen en ik nu op deze wereld zijn .....en onze kinderen....

1 februari werd deze documentaire weer opnieuw uitgezonden op Omroep Zeeland. Ik heb samen met Maud zitten kijken. (onze) Koert heeft hem al gezien.....Het is een stukje geschiedenis wat ik ook op mijn kinderen wil overbrengen, ter nagedachtenis aan mijn opa en oom, maar ook aan het  levenslange verdriet van mijn vader en met hem vele anderen....uit respect.....

Zijn stem, zijn lieve gezicht op TV...het was zó mooi en zó fijn om hem weer te zien en te horen...zó dichtbij...zó Pa! Maar ook emotioneel natuurlijk.....wat missen we hem toch!! En ik denk dat ik nu pas écht kan "invoelen" wat een verdriet mijn vader heeft gehad al die jaren....want ik weet nu hoe het voelt om dierbaren  te moeten missen....
wel heeeeel fijn om dit beeldmateriaal nog te hebben van hem....want zo authentiek als hij daar gefilmd is, zo herinneren we hem ook...zo was ie!! Prachtig vastgelegd! 
Mijn vader, daarintegen, had alleen nog maar de foto's van zijn vader en broer ...en die hebben op zijn nachtkastje gestaan....altijd.......tot aan zijn dood

Laatst had ik het er met mijn zussen nog over, dat *de zee* altijd wel op één of andere manier terugkomt in ons leven... en iets met ons doet, ook al wonen we niet meer in Zeeland. Het gekke is dat die zee, hoe gevaarlijk ook, ons wel altijd blijft aantrekken., op allerlei persoonlijke manieren, in eten, in muziek, in stoffen, in plaatjes, etc....ik ben graag aan zee, maar niet óp zee....ik hou van de zee maar ben er ook bang van....heel dubbel..... een stukje "emotionele" erfenis uit onze familiegeschiedenis...

De prachtige tekst op het beeld van Jan Wolkers wat in Kruiningen staat snijd dan ook echt letterlijk door mijn ziel...nu pas...ook al heb ik het als kind en jong volwassene al wel 100x gezien en gelezen.. .maar toentertijd begreep ik het blijkbaar gewoon niet goed genoeg.

hoort gij de zee
achter mijn hart?
dan zal ik heen zijn
en gij zult met de zee
alleen zijn
de golven zullen
breken in uw hart

a. roland holst

Voor velen, vooral "niet-Zeeuwen" is het misschien een beetje *ver van mijn bed show*...het is al zo lang geleden...dat snap ik ook wel....maar mijn gevoel zei dat ik dit ff op moest schrijven en delen.....