zondag 13 mei 2018

Lekkere kontjes in de Verspillingsfabriek....



Ik post regelmatig dingen op FB over de "verspillingsfabriek" of "360", mijn dagelijkse werkplek.......Maar ik kan me voorstellen dat jullie denken: wat doet ze daar nou eigenlijk? en wat is dat nou precies, die verspillingsfabriek?...hersenspinsel, invulgedrag van mijn kant.... misschien denken jullie dat wel helemaal niet...hahahaha....maarruh...Anyway......ik vond het weer eens hoog tijd voor een stukje op mijn blog, dus als je zin hebt in een verhaaltje van mij dan moet je dit zeker even lezen!!

De verspillingsfabriek bestaat inmiddels 2 jaar.....360 is de verzamelnaam van het geheel want er zit meer onder het dak dan alleen de fabriek. 360 staat voor alles wat met circulaire economie te maken heeft, de fabriek dus, maar ook andere initiatieven die daarmee te maken hebben. We werken samen met o.a. WSD, Rabobank, Universiteit Wageningen, BOM, MVO, Imagro....zij hebben allen een ruimte in 360 waar ze kantoor kunnen houden, gasten kunnen ontvangen of samen kunnen brainstormen over verspilling. Er is bewust gekozen om een deel van een enorm leegstaand pand om te toveren tot 360...natuurlijk met het oog op hergebruik...want waarom iets nieuws bouwen terwijl dit al vele jaren leeg staat.....

In de fabriek zelf werken we met  "verspilde talenten".....mensen met een achterstand tot de arbeidsmarkt. Een super leuk en hardwerkend team dat onder begeleiding iedere dag weer bergen werk verzet.
Dagelijks maken/verpakken ze honderden liters soep van "verspilde groenten". Groenten die normaliter afgekeurd/vernietigd zouden worden omdat ze niet voldoen aan de "eisen"....te groot, te klein, te krom, te recht, beetje verkleurd, etc....kortom, blijkbaar niet mooi en perfect genoeg voor ons consumenten, want er is qua smaak en voedselveiligheid totaal niks mis mee......Belachelijk toch???.... want je kan er heerlijke soepen en sauzen van maken.....dat blijkt maar weer hier in 360!!
Er is er maar eentje die het hele idee erachter het beste en vol passie uit kan leggen en dat is Bob Hutten zelf.....initiatiefnemer en oprichter van dit prachtige project, dus  absoluut ff dit filmpje kijken:









Nou heb je natuurlijk mijn titel gelezen en misschien ben je daarom JUIST ook wel dit stukje gaan lezen (daar gokte ik ff op..hahaha).....what about die kontjes????.....nou..... kijk dit filmpje dan maar eens.....wordt alles duidelijk!!....



Ik ben natuurlijk RETEtrots ....om maar ff in de "kontjessfeer" te blijven..;) dat ik onderdeel mag zijn van dit geheel.....Maar wat is mijn rol daar dan?? Nou...alles behalve op mijn kont zitten...
Ik ben locatieverantwoordelijke van het bedrijfsrestaurant dat ook onder het dak van 360 zit. Een super gezellige ruimte, ingericht met hergebruikte meubelen en materialen van o.a. marktplaats, de kringloop of meegebracht door collega's. Overigens is heel de bovenverdieping ingericht met gerecyclede spullen....kuipstoeltjes en oude vliegtuigstoelen van Schiphol,(ik doe natuurlijk dagelijks het "stewardesveiligheidsritueel" dat snap je wel)  een heuse complete skicabine (ik denk van Heidi en Peter geweest, jodelahietie)...:n oud schoolbord (wie herinnert zich niet het gekras en gepiep van een schoolkrijtje)....oude lege olievaten (van 'n gepensioneerde sjeik?) .....etc...

... Iedere dag komen ongeveer 100-120 collega's en gasten hier lunchen. Nou weten jullie inmiddels wel via mijn diverse posts op FB dat ik niet zo'n geweldige keukenprinses ben (understatement), dus gelukkig voor alle eters hoef ik het niet zelf klaar te maken, daar heb ik hele lieve collega's voor die dat veeeeeel beter kunnen.....ik snap dat je nu terecht denkt: pjieuwwwww, gelukkig....haha....no worries, ik weet waar mijn kwaliteiten/talenten liggen; ik zet het gewoon leuk neer in leuke retro bakjes en schaaltjes.....lach vriendelijk.....en vul het aan....enzo.  En natuuuuuuuuurlijk serveren we hier iedere dag ook de overheerlijke "Barstensvol" soep uit de verspillingsfabriek...die zo vanuit de zak de  tweedehands pan ingaat....... Omdat het in die 2 jaar toch wel een stuk drukker is geworden heb ik er inmiddels een leuke, lieve collega bij. Carin....heel blij met haar hulp 4 ochtenden in de week....er komt namelijk stiekum wel ietsiepietsie meer bij kijken dan alleen maar de lunch een beetje creatief klaarzetten.....;)

Naast alle werkzaamheden in het bedrijfsrestaurant doe ik sinds kort hier en daar ook een rondleiding. SUPER SUPER tof.....vind ik heeeeel leuk om te doen en krijg er enorm veel energie van. Ik merk dat ik er onwijs trots op ben dat ik onderdeel van dit alles mag zijn, hoe klein mijn rol dan ook is, ik vind het fijn om er over te mogen vertellen en mensen zijn altijd erg, en terecht, onder de indruk..... ik verbaas me er zelf iedere keer weer over hoeveel ik eigenlijk al weet......(klopt zichzelf ff op de borst) en maak altijd het standaard flauwe grapje (dat heb je nou eenmaal hè, haha) dat ik ook inmiddels wel enigzins "retro" ben en tevens "vrijwillig gerecycled" vanuit het restaurant van het hoofdkantoor naar hier .... En het grapje werkt nog ook..... altijd....

Ik kan zonder twijfel zeggen dat ik hier echt mijn draai en plekje heb gevonden tussen al die leuke collega's en al die lekkere kopjes en kontjes!!....;)

In maart hebben we 2 hele drukke open dagen gehad...gemist? ....dat meen je niet?!...foei!!...echt de moeite waard!! Volgende keer echt even komen kijken!!, ik hou jullie op de hoogte wanneer er weer open dagen zijn!







zondag 4 februari 2018

De ramp

Afgelopen 1 februari was het 65 jaar geleden.....de watersnoodramp. Een gebeurtenis die diepe pijnlijke sporen heeft achtergelaten bij veel mensen...en één van die mensen was mijn vader. Het was een rode draad in ons gezinsleven...ook mijn moeder heeft de ramp meegemaakt...het kwam altijd weer terug in verhalen, herdenkingen, en ook in niet getoonde  maar voor ons toch voelbare angst tijdens stormachtig weer....

In 2002 heeft mijn vader meegewerkt aan een documentaire "De Ramp", geregiseerd door Koert Davidse. Persoonlijke verhalen van diverse overlevenden/nabestaanden...ieder met hun eigen tragedie, verlies en pijn. Getoond tijdens het filmfestival in Utrecht en Vlissingen. En jeemig!!...Dat was wel een dingetje....Mijn vader zo groot op een bioscoopscherm, zijn verhaal vertellend, wat we (mijn 2 zussen en ik) al zo vaak gehoord hadden, maar wat gek genoeg nu pas echt voor de volle 100% binnenkwam. Indrukwekkend, heftig, pijnlijk....dikke tranen bij ons alle 3.

Mijn vader is in de rampnacht zijn vader en zijn broer verloren. Ze zijn onderweg in de auto overvallen door het water en beiden verdronken.. Er was een groot gat geslagen in de dijk bij Kruiningen....ze zijn een jaar later pas gevonden.....
In eerste instantie waren ze met z'n drieën op pad om lijndienstbussen in veiligheid te brengen maar ze  moesten opsplitsten...en in een paar seconden besliste het lot dat zij verdronken en mijn pa niet.... Dat heeft hem heel zijn leven achtervolgd....
Datzelfde lot besliste echter ook dat mijn zussen en ik nu op deze wereld zijn .....en onze kinderen....

1 februari werd deze documentaire weer opnieuw uitgezonden op Omroep Zeeland. Ik heb samen met Maud zitten kijken. (onze) Koert heeft hem al gezien.....Het is een stukje geschiedenis wat ik ook op mijn kinderen wil overbrengen, ter nagedachtenis aan mijn opa en oom, maar ook aan het  levenslange verdriet van mijn vader en met hem vele anderen....uit respect.....

Zijn stem, zijn lieve gezicht op TV...het was zó mooi en zó fijn om hem weer te zien en te horen...zó dichtbij...zó Pa! Maar ook emotioneel natuurlijk.....wat missen we hem toch!! En ik denk dat ik nu pas écht kan "invoelen" wat een verdriet mijn vader heeft gehad al die jaren....want ik weet nu hoe het voelt om dierbaren  te moeten missen....
wel heeeeel fijn om dit beeldmateriaal nog te hebben van hem....want zo authentiek als hij daar gefilmd is, zo herinneren we hem ook...zo was ie!! Prachtig vastgelegd! 
Mijn vader, daarintegen, had alleen nog maar de foto's van zijn vader en broer ...en die hebben op zijn nachtkastje gestaan....altijd.......tot aan zijn dood

Laatst had ik het er met mijn zussen nog over, dat *de zee* altijd wel op één of andere manier terugkomt in ons leven... en iets met ons doet, ook al wonen we niet meer in Zeeland. Het gekke is dat die zee, hoe gevaarlijk ook, ons wel altijd blijft aantrekken., op allerlei persoonlijke manieren, in eten, in muziek, in stoffen, in plaatjes, etc....ik ben graag aan zee, maar niet óp zee....ik hou van de zee maar ben er ook bang van....heel dubbel..... een stukje "emotionele" erfenis uit onze familiegeschiedenis...

De prachtige tekst op het beeld van Jan Wolkers wat in Kruiningen staat snijd dan ook echt letterlijk door mijn ziel...nu pas...ook al heb ik het als kind en jong volwassene al wel 100x gezien en gelezen.. .maar toentertijd begreep ik het blijkbaar gewoon niet goed genoeg.

hoort gij de zee
achter mijn hart?
dan zal ik heen zijn
en gij zult met de zee
alleen zijn
de golven zullen
breken in uw hart

a. roland holst

Voor velen, vooral "niet-Zeeuwen" is het misschien een beetje *ver van mijn bed show*...het is al zo lang geleden...dat snap ik ook wel....maar mijn gevoel zei dat ik dit ff op moest schrijven en delen.....