maandag 20 november 2017

Zijn is fijn...

...Ik heb het nooit onder stoelen of banken gestoken en een ieder de me goed en persoonlijk kent weet dat ik in het verleden "zijnstherapie" heb gedaan. 3 jaar lang op zoek naar mezelf..... "waarom doe ik zo in bepaalde situaties?" en "waarom ben ik hier bang voor?"...of "waarom geef ik mezelf zo op mijn kop?"  "waarom wil ik zo spastisch dat iedereen me leuk en lief vind?"...( heeuul vermoeiend)
Na de geboorte van Koert en
Maud belandde ik in een aardig dipje....vond zo'n beetje alles maar dan ook alles "slecht" aan mezelf...niet echt oké ...,ennuh...werd er dus ook niet  leuker van....pfhaha
Vond dat ik daar iets mee moest doen en kwam na wat  onvruchtbare omzwervingen/uitprobeersels in het "psychologische circuit", terecht bij  "bewustzijnstraining". ja!! eindelijk!...Dit was iets waar ik wat mee kon en wat wel bij me paste!!... Heb hier "geleerd" te kijken naar mijn angsten, mijn onzekerheden, naar mijn "echte" gevoel.... En bovenal ook geleerd te kijken naar de authentieke "Erika" met al haar sterke kanten ..maarrrr ook met al haar suffe gebreken.... En die combi is dus nou juuuuist het recept van mijn FANTAAAAASTISCHE persoonlijkheid.....;) ;) ;) ;) ( uche uche)  Ik zal niet in detaill treden want daar zitten jullie vast niet op te wachten, het is inmiddels alweer 14 jaar geleden ofzo, maar dat ik daar tot op de dag van vandaag nog steeds profijt van heb is een heel groot en zeker feit!! Ik ben nog steeds dezelfde Erika maar het heeft me zekerder, sterker en ja, je raad het al, haha; veel zelfbewuster gemaakt! Kan hierdoor redelijk goed naar mezelf "kijken" ( euhh.. nog niet altijd per defenitie hoor, maar wel stukken beter) en heb daardoor een flinke dosis  "acceptatie" en tevens zelfspot ontwikkeld.
Een groot voordeel daarvan is dat ik op een dag zo donker, grijs, nat, druilerig en but als deze waar van alles mis gaat, (waaronder en bak kleverige vettige nasi over de hele keukenvloer die je met geen mogelijkheid opgeveegd krijgt omdat ie blijft plakken en je
dus gewoon een dik half uur bezig bent met het opruimen van die f*cking kleine rijstkorreltjes)  gewoon ook heeeeeerlijk sjagerijnig kan "zijn" zonder daar me echt schuldig over te voelen, of mezelf op de kop te geven. ( wat ik dus voorheen wel deed...Mocht het niet zijn van mezelf  omdat ik dacht dat anderen daar dan zoveel last van zouden hebben) So what!! Ja, sorry guys...ik ben grumpy en sjaggie en ik wentel me er gewoon ff lekker in om...en om...en om...Vind me maar ff niet leuk...duh...  lach vervolgens een beetje om mezelf ...die Kaatje!! En gooi een beetje sarcastisch bedoelde "opbeurende" quote op FB....Morgen...( of overmorgen, haha) is het weer wel voorbij. Let it be...let it be....niks lekkerder dan ff ongegeneerd sjagerijnig, humeurig en knorrig te zijn....KNORRR...MEHHH...GRMPFFFFF!!!

woensdag 28 juni 2017

Oooooobrigadoooooooohhh.....

Zo ben je nog aan het werk....en zo zit je ineens in Lissabon......HUH?....WAAAAAT??....jah serieus!!

...affijn...Norman zou komen lunchen bij mij op het werk...dat hadden we afgesproken...gewoon ff gezellig en meteen kijken naar het nieuwe gedeelte van "mijn" restaurantje, want dat had hij nog niet gezien....
12.45 uur: een collegaatje komt mij halen want er zou "iemand van omroep Brabant zijn voor mij". HAHAHA jaaa duhhhh natuuuurlijk!!...ik zei meteen; "zal Norman wel zijn, tenslotte ken ik hem al 22 jaar...en zijn humor dus ook, maar okeejj ik loop wel even mee"....
En jawel hoor....zoals ALTIJD (uche uche) heb ik weer eens gelijk. Daar zit ie...doodleuk te wachten in de luxe retro vliegtuigstoelen die bij ons in de hal staan....met koffer....onze meest ouderwetse inmiddels retro koffer, je weet wel. nog zo'n echte kunststof koffer-koffer.....
Het eerste wat ik zeg is "zie je wel...hahaha...ik wist het!!...dat jij het zou zijn!! mij neem je echt niet meer in de maling!".....😂😂
Het eerste wat ik dénk is *waaromheefthijingodsnaamdieoudekoffermeegenomen?diestondergensverachterinopzolderheefthijdezoldersomsopgeruimd?envindthijhetleukomhemwegtegevenomhierbijdezeretrovliegtuigstoelenneertezetten?ofzoietsindiegeest?watlolligdaarhebiknognietaangedachtmaardasbestwelleukeigenlijk!*

"hey liefje...hoe laat vertrekt het vliegtuig?....zegt hij....en ikke: ? hahh-hahhh, heeuuul origineel, maar niet heus....je bent echt niet de eerste die deze grap maakt...maarruh, als je op het knopje op de armleuning drukt stijg je op, denk ik (ik dacht ook ff grappig te zijn) "kom...dan gaan we lunchen"
Hij: "nee, serieus..hoe laat gaat het vliegtuig?"
Ik begin een beetje schaapachtig te lachen...hoezo?...wat bedoel je?....
Hij: "nou. wat ik zeg!!"...kijk maar eens in de koffer....

Ik denk dat vanaf dat moment mijn handen zijn gaan trillen en dat is niet meer gestopt totdat we in het vliegtuig zaten....pfffffhhhh!!

Want in de koffer een boekje van Lissabon en 2 tickets.....ja..jeeeetje.....toen viel het kwartje!!
DAT MEEN JE NIET!!....ja?...neehhh?....dus wel!!....HUH?....MAAR?....WAT?....HOE?...HÈ?

We gaan NU naar Lissabon...tot zondagavond...en je hebt nog een uurtje om je koffer te pakken, aldus Norman....want mijn spullen pakken dát durfde hij niet...hahahaha....en dat snap ik wel.....bietje kieskeurig qua garderobe, ikke....👸

Vervolgens komen mijn collega's die ook in het "complot" zaten er bij staan en vertellen me dat ik à la minuut alles moeten laten vallen en dat zij het overnemen......

Vanaf dat moment veranderde het kleine beetje hersenen wat ik heb in een enooooorme hoop zaagsel......(Norman vertelde later dat hij het wel heel schattig en komisch vond, omdat hij in aaaaaal die jaren mij nog nooit mijn hoofd heeft zien verliezen...maar dat deed ik.....compleet!!.....kon niet meer denken.....wilde WEL denken...VEEL denken...maar dat ging NIET.....raaaare gewaarwording. Ik ging dus letterlijk echt als een kip zonder kop onzinnige dingen doen....tok tok tóóók!!

LOSLATEN Kaatje.....loslaten.....dat moest ik doen....en ik deed het!!

met knikkende knieën en trillende handjes en nog steeds zonder hoofd nog nooit zo snel mijn koffertje ingepakt en HUP naar vliegveld Eindhoven.

Wat een fantastische verrassing....zoooo leuk dit!! Want hij had dit dus stiekem geregeld ter gelegenheid van ons 20 jarig huwelijk en Lissabon was de bestemming van onze huwelijksreis toentertijd.....back in time dus....OP naar Lovely Lissabon!!

het begon met een helse taxirit (Deja vu) door de stad om vervolgens flink genaaid te worden met de ritprijs, (weer een oh-ja-momentje) haha.....maar....Heeeeerlijke stad.....superleuk trendy hotelletje.....veeeeeeuuul gelopen....herinneringen opgehaald.,,,..restaurantje van 20 jaar geleden opgezocht, (en warempel, het was er nog...intact, zelfde kleuren, zelfde heerlijke vis).....schattige klunzige ober.....veel wijn.....onverwachte feesten....verzeild op pleintje met salsa muziek en tussen de Portugezen...mojito's,,,,..heerlijke "Pastéis de Nata".....overspoeld door tuktuk's......Bairro Alto, Alfama,  Baixa.....shoppen...
.terugfluitende kanariepietjes in kooitjes buiten aan de muur....mooie kleuren.......veel en lekker gegeten en vooral ook veul  knoflook....hahaha

Obrigado Norman.....Obrigado collega's en kids......Obrigado Hotel Pestana CR7....Obrigado Lisboa....

Foi Fantástico!! (vertaald met Google dus waarschijnlijk klopt er geen zak van...haha)














maandag 5 juni 2017

Lieve ma,....

Lieve ma....29 september 2015
9 maanden na het overlijden van pa kwam er een einde aan je lijdensweg die Alzheimer heette. Tergend langzaam verloor je in de loop van pakweg 10 jaar de grip op alles.....daar waar de woorden meestal makkelijk uit mijn typende vingers stromen op deze blog, moet ik nu elke zin overdenken...vind het moeilijk om er een respectvol en waardig stukje van te maken....aan de ene kant wil ik alles vertellen over je ziekte, zodat mensen begrijpen en inzien hoe afschuwelijk het moet zijn om eigenlijk gewoon langzaam te "verdwijnen", .De steeds grotere gaten in je geheugen....de steeds legere ogen....de verwarring...de achterdocht....de angst...de paniek..... maar aan de andere kant wil ik dat ook niet....uit respect en ter bescherming van je waardigheid. Dat is ook reden waarom het bijna twee jaar heeft geduurd voordat ik dit stukje kon schrijven....wilde het altijd wel maar kon het nog niet zo goed...wist niet zo goed hoe....Ik ga dan ook verder niet in details treden, uiteindelijk is er genoeg literatuur over Alzheimer beschikbaar en zal een ieder die er, op wat voor manier dan ook, mee te maken heeft, het op zijn eigen manier beleven en verwerken......

Net als voor pa had ik voor jou ook een gedicht geschreven.....mijn manier om mijn gevoelens op papier te zetten en het vertelt "ons" verhaal wel voldoende...voorgedragen tijdens je afscheidsdienst....als een soort Dejà Vu .... want nog maar een paar maanden daarvoor stond ik daar ook, met een afscheidsgedicht voor Pa.....bizar...onwerkelijk.....



Lieve Ma,

Ik kijk je aan, maar je ziet me niet, denk ik.... je ogen zijn zo leeg
Ik pak je hand, wrijf door je haar..dat brengt wél wat herkenning en iets vertrouwds teweeg
Je strijkt de krullen uit mijn gezicht en mompelt een woord
Ik zeg: jazeker lief maatje, maar weet eigenlijk niet goed wat ik heb gehoord

Wat had je het taai de laatste jaren
Alleen maar herinneringen verliezen ipv vergaren
En stel je eens voor...; Niet meer te kunnen vertrouwen op je eigen geest
Oh, lieve ma..., hoe vreselijk moeilijk en verwarrend moet dat voor je zijn geweest.

Stukje bij beetje afscheid nemen. Dat doen we eigenlijk al een lange tijd
..Maar waren toch ook weer niet op dit allerlaatste en o zo pijnlijke moment voorbereid
Tis allemaal zo dubbel, want ik wil je echt niet missen...maar, lieve ma weet
Dat ik je ook zo heel erg de verlossing gun ....van die afschuwelijke kwelling die Alzheimer heet

je bent mijn moeder...mijn mama, mijn ma
En het betekent dat ik nu zonder jullie beiden in het leven sta
al ben ik dan volwassen en sta ik op eigen benen
Het voelt toch net alsof er een klein stukje grond onder mijn voeten
is verdwenen

Ik zat niet echt meer in de planning toendertijd
En ja ..ook dit derde kind was weer een meid
.maar....Meer dan gewenst. Zo heb ik me altijd gevoeld heel mijn leven
Omringd door alle zorg en liefde die je mij als moeder hebt gegeven

Vaak stond je er alleen voor door pa's reizen in het seizoen
nu zelf een moeder ..denk ik:.. Pfff...ik geef het je maar te doen
Ik mocht dan vaak naast jou slapen in het grote bed
Hield ik het lege plekje van pa bezet.

Samen naar het zwembad of met de trein, naar Pa in Parijs
Je moederlijke instinct...je maakte jou echt niks wijs
Truien breien ...sokken stoppen...op vrijdag met je krulspelden in je haar naar bed
Voor het slapengaan alvast de  tafel voor 's ochtends "aangezet"

Deze fijne herinneringen schieten nu door mijn gedachten
Ze kunnen dit grote verdriet een heel Klein beetje verzachten
Maar wat deze laatste heftige periode ook met me heeft gedaan
Is , Lieve ma..dat ik nog nooit in het leven zo dicht bij je heb gestaan

Je hield niet van veel poespas ..van haasten of van overdreven gedoe
En dat hield je vast....tot aan het allerlaatste toe...
Dag lieve ma...ga maar ga
Dag lieve ma..dikke kussen en de groetjes aan pa.

Ik lig nog regelmatig wakker 's avonds in mijn bed en dan komt weer alles naar boven...van vroeger, je laatste uren....en als ik nu naar foto's kijk dan realiseer ik me, beschaamd omdat ik het nu pas zie,  wat een prachtig mooie sterke vrouw je was.....weet je...voor mij was je altijd "gewoon" mijn moeder...die er "gewoon" altijd was en "gewoon" voor me zorgde...



Ik mis jullie Pa en Ma!!


We hadden een goede liefdevolle band maar ik was geen dochter die iedere dag aan de telefoon hing ofzo...ik had mijn eigen "volwassen" leven, los van jullie..... ik had me echter nooooooit voor kunnen stellen wat het verliezen van een vader en moeder met je doet. Dat heb ik enorm onderschat!!. De allerscherpste randjes zijn er van af en er is acceptatie, want het is wat het is.....maar het feit dat ik jullie niet meer kan horen, zien, ruiken...dat jullie de dagelijkse dingen niet meer meemaken, dat vind ik nog steeds heel ...raar.....en soms pijnlijk....(anders kan ik het niet omschrijven)
Het positieve wat ik uit al dit verdriet haal is dat ik er toch nog weer van geleerd heb. Geleerd om anders naar je te kijken lieve Ma....en wat jou betreft Pa, soms heb ik het gevoel dat ik door jou ogen kijk;.... naar de natuur bijvoorbeeld...ik zie en bewonder dingen die ik voorheen nooit zag!
.
Kort na jullie overlijden zat ik op een terrasje, samen met Norman....einde van de middag en om één of andere reden viel mijn oog op een boom in de verte.....in die boom zaten twee duiven naast elkaar in het ondergaand zonlicht...een prachtig plaatje!!....nou ben ik niet zo'n zweverig typje maar  meteen kwam het woord ....SAMEN....in me op....Wat het dan ook is of mag zijn (een teken, iets wat je wil zien, toeval) dat maakt me niet zoveel uit, dat mag een ieder voor zichzelf invullen, maar voor mij was het een prachtig ontroerend moment.....


Deze momenten zullen altijd blijven vermoed ik.....op de meest onverwachte momenten komt de emotie vol naar boven..en dan jank ik ff lekker een potje.....het kan van alles zijn...vaak iets heel kleins...

eentje er van is dit nummer van Marco Borsato ..HOEVEEL IK VAN JE HOU....die tekst....zo waar....zo passend.....zo uit mijn hart....

deze is voor jullie Lieve pa en Ma!!
(Klik op de link en luister het nummer op You tube.....)






zaterdag 3 juni 2017

Naar de k(n)apper....

Vanmorgen vroeg uit de veren want met tijd en wijle moeten de vrolijke krullen ff geknipt en gekleurd. De ene dag zit mijn haardos nog als nooit tevoren en vervolgens is er ineens geen land meer mee te bezeilen. Krullen willen er niet meer in springen en onder het niets verbergende halogeenlicht in de badkamer springen de grijze "highlights" me zonder pardon tegemoet.....WAAAAHHHHH!!...kapper bellen!!!!....ASAP...graag NU!!....oh, geen plek..okeeeuujjj...morgenochtend dan.

De meeste mensen kiezen voor een vaste kapster/knipster. Ik doe dat eigenlijk nooit want dan is de kans dat ik nog langer moet wachten op een opknapknipbeurt zeer aanwezig en dat geduld heb ik gewoonweg niet. Ik laat me dus knippen door elke willekeurige kapster die voorhanden is (wel altijd bij dezelfde kapsalon overigens)

Ze kennen me daar al jaren.......mede door de traumatische knipbeurten van Koert toen hij klein was (Traumatisch voor zowel moeder als kind...hahaha)....OOHHH...als ik daar aan terugdenk krijg ik het nog stikbenauwd....pfjoehhh.
Drie man (!!) om Koert vast te houden op zijn stoel en eentje om hem te knippen. Mijn hemel dat menneke flipte hem helemaal...MOORD EN BRAND....alsof hij levend gevild werd met de kappersschaar.......en waarom?...geen idee...pure angst waarschijnlijk....en ik maar zweten en proberen hem te kalmeren met allerlei foute beloftes en snoep en denken OMG!! laat het snel klaar zijn!! euhh... knip maar lekker kort hoor!! dan hoef ik voorlopig niet meer te komen!....oohhhhahahaha

Affijn, ik werd even afgeleid door deze herinnering maar zoals ik al zei laat ik mij knippen door een ieder die geen koffiepauze heeft in de kapsalon. Zo ook vandaag....eerst ff de grijze vlekjes wegwerken. Meestal wordt dat gedaan door stagiaires of leerling kapsters, prima! no problemo, op wat kleine details na zoals verf op mijn voorhoofd (wat er lekker intrekt en er niet zomaar meer af gaat) en een kloddertje in mijn wenkbrauwen. (waarop ze zegt, terwijl ze het wegveegt; "oh...misschien veeg ik nu ook wel je wenkbrauw een beetje weg hoor mevrouw, sorry"....huh? waahahahaha!!!....euhhh vrouwke...deze wenkbrauwen zijn echt hoor...niet getekend...duhh.)
Bijschrift toevoegen
Na 30 minuten voor lul zitten met de verf in mijn haar (gelukkig ben ik niet de enige) mag het er uit gewassen worden, ze worstelt een handdoek om mijn hoofd, wat ook niet echt goed lukt maar hey ik ben  klaar voor de knipbeurt.

Ik verwacht eigenlijk dat één van de andere ervaren kapsters me komt knippen, maar niets is minder waar.....Hetzelfde meiske pakt de schaar en vraagt hoe ik het wil. (SLIK)
Mijn nekhaar gaat even overeind staan want ik denk OH NEE!! straks moet ik een kapitaal afrekenen voor een bos verknipte krullen.....HELP! maar de "softe" Erika in mij zegt niks en denkt heel relativerend...tja....die net afgestudeerde kapstertjes moeten natuurlijk toch ook gewoon een kans krijgen. Tenminste, ik ga er van uit dat ze me niet laten knippen door een leerling....ze zal wellicht een diploma op zak hebben......denk ik......hoop ik.....hoop ik heel erg!!

Euhm...doe maar alleen de puntjes, piep ik vanuit mijn stoel....ennuhhh...ik heb krullen dus niet te kort hè, want het krult straks nog meer op....
Het beste meisje begint wat onwennig te knippen, frummelt een beetje met mijn haar.... ik zie dat ze nog niet de snelheid en routine heeft van de andere kapsters.....laat de kam 2x keer vallen....en een haarklem.....en nog een haarklem..
Ik hou mijn hart vast.....

Maar al mijn angst en vooroordelen zijn vreselijk onterecht geweest; Ze heeft perfect geknipt!! precies zoals ik het wil, het vliegt in model en mijn krullen "doen" het nog!!... en ik ben blij dat ik zo "nobel"(of was het geen ruggegraat? haha) ben geweest om haar te "vertrouwen" met mijn haar. En geloof me, als er iets belangrijk en kostbaar voor me is, is het mijn haar!! een slecht kapsel kan echt mijn humeur eeeeenorm verpesten!

Gelukkig is het allemaal heel goed afgelopen want tja........anders hadden ze MIJj waarschijnlijk de volgende keer met 3 man in de stoel vast moeten houden en had Koert mee gemoeten om nu, op zijn beurt, zijn moeder af te leiden met allerlei foute beloftes en snoepjes.....;)